Złote Jabłko Sądeckie dla Stefana Kuliga

Stefan Kulig – żołnierz wyklęty Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowej i więzień obozów koncentracyjnych, został uhonorowany przez Zarząd Powiatu Nowosądeckiego Złotym Jabłkiem Sądeckim.

Podziękowania na ręce Pana Stefana, w dowód uznania za aktywną działalność w ramach Polskiego Towarzystwa Historycznego w Nowym Sączu, dbałość o zachowanie dziedzictwa historycznego Sądecczyzny oraz przekazywanie młodemu pokoleniu umiłowania do Ojczyzny, złożyli: starosta nowosądecki Marek Pławiak, wicestarosta Antoni Koszyk i członkowie Zarządu Powiatu: Marian Ryba, Wiesław Pióro i Franciszek Kantor.

Podczas spotkania obecni byli także: poseł Andrzej Romanek i Jan Michał Ruchała z Polskiego Towarzystwa Historycznego Oddział w Nowym Sączu.

Stefan Kulig urodził się 20 czerwca 1926 r. w Obłazach Ryterskich. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Rytrze, tam wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego. Należał również do Orląt, Związku Walki Zbrojnej, a następnie wstąpił do Armii Krajowej, przyjmując pseudonim „Gorol”. W czasie drugiej wojny światowej przeprowadzał na szlaku kurierskim oficerów polskich do punktów na Słowacji, pełnił funkcję kolportera prasy konspiracyjnej AK. W grudniu 1942 roku został aresztowany przez Gestapo, a następnie przewieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Przebywał też w obozach w Sachsenhausen i Ravensbrück oraz pracował w zakładach produkujących samoloty „Heinkiel”.

Po zakończeniu wojny wrócił w rodzinne strony. Walczył z reżimem stalinowskim. Był wzywany do Urzędu Bezpieczeństwa i przesłuchiwany w charakterze podejrzanego, bity i maltretowany. W sierpniu 1948 r. UB aresztował go za przynależność do Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowej ps. „Wicher”. W listopadzie 1948 r. został przewieziony do Krakowa – więzienie Montelupich, a następnie wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Krakowie skazany na 5 lat więzienia w Rawiczu. W 1951 r. został wywieziony do karnego obozu pracy w Potulicach, a stamtąd trafił do Centralnego Więzienia w Strzelcach Opolskich. W 1952 r. został zwolniony warunkowo. Po powrocie do domu był pod stał obserwacją służb bezpieczeństwa.

W 1952 r. ożenił się i rozpoczął pracę na składnicy drewna, gdzie pracował do przejścia na wcześniejszą emeryturę w 1983 r. Od roku 1980 należał do NSZZ „Solidarność”. Jest żonaty, ma dwoje dzieci i czworo wnucząt.