Święcenia kapłańskie diakona Mateusza Florka

Nasz rodak – diakon Mateusz Florek w sobotę (26 maja) otrzyma święcenia kapłańskie w katedrze tarnowskiej. W tym dniu o g. 16.30 powitamy go na tzw. Targowicy. Stamtąd uroczyście przejedzie on ulicami: 11-listopada, dalej przez Rynek i Kazimierza Wielkiego do kościoła parafialnego, gdzie odprawi nabożeństwo majowe. Prosimy mieszkańców wspomnianych ulic o udekorowanie domów na trasie przejazdu.

W niedzielę (27 maja) ksiądz Mateusz będzie sprawował uroczystą Mszę Świętą prymicyjną w kościele parafialnym św. Elżbiety w Starym Sączu o g. 11.00. Po niej procesja eucharystyczna wokół fary oraz okolicznościowe błogosławieństwo prymicjanta. Z tej racji nie będzie Eucharystii o g. 12.15. W tych dniach, kiedy nasz rodak poprzez rekolekcje przygotowuje się do święceń kapłańskich, pamiętajmy o nim w naszych modlitwach.

Przypomnijmy.

W sobotę 20 maja AD 2017 Mateusz Florek oraz praktykant Piotr Myjak przyjęli święcenia diakonatu z rąk biskupa Stanisława Salaterskiego. Uroczystość miała miejsce w pobliskich Chomranicach. Wieńczy ona pięcioletni okres nauki i formacji w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. Przed diakonami jeszcze ostatni rok przygotowań do święceń kapłańskich.

Tak wydarzenie to wspomina nasz rodak i zarazem już diakon – Mateusz:

Święcenia diakonatu są pierwszymi chronologicznie święceniami udzielanymi w Kościele katolickim. Jest to duży, bardzo duży krok w kierunku Chrystusowego kapłaństwa, które z pomocą i łaską Bożą przyjmę w przyszłym roku. Święcenia diakonatu włączyły mnie w hierarchiczną strukturę Kościoła.

   Piąty rok seminaryjnej formacji jest czasem bezpośredniego przygotowania do majowych święceń diakonatu. Przez codzienne rozmyślanie nad Słowem Bożym i pogłębianie wiary, wiedzy oraz rozwijanie cnót alumn przygotowuje się do przyjęcia daru Diakonatu. Jest to czas intensywnego namysłu i potwierdzenia słuszności obranej drogi życia. Święcenia zobowiązują już na zawsze do życia w czystym celibacie, do bezwzględnego posłuszeństwa Kościołowi – Matce naszej i do codziennej modlitwy brewiarzowej… i to dlatego właśnie dużo trzeba rozważać i utwierdzać się każdego dnia w powołaniu. Codzienne wybory, od tych najprostszych do trudniejszych są odnowieniem i potwierdzeniem wyboru Chrystusa, jako Oblubieńca, za którym pragnie się chodzić.

   Formacja ludzka, intelektualna, duszpasterska, a przede wszystkim duchowa pomagają młodemu chłopakowi w rozeznaniu powołania, jednak na piątym roku należy ten wybór niejako zapieczętować na wieki święceniami Diakonatu. Ten niesamowity dar nie jest dla osobistej wygody, czy lepszego samopoczucia. Jest to służba na rzecz Kościoła, diakon bowiem to sługa. Posługa taka polega na głoszeniu Słowa Bożego, na sprawowaniu sakramentów, szczególnie chrztu i małżeństwa; jak i na czynieniu dzieł miłosierdzia. Do tego kandydat do kapłaństwa przygotowuje się przez sześć lat w seminarium. Czas ten szybko mija i nadchodzi moment „wypłynięcia na głębię”. Tak, w ten sposób należy myśleć, ale nie jestem sam pośród głębin morskich… Jest ze mną Chrystus, który obdarza powołaniem i uzdalnia do pracy na niwie swojej. Chrystus wybiera, a nie skazuje na Diakona – jak wspomniał w czasie święceń w Chomranicach ks. bp Stanisław Salaterski.

   Wdzięczny za dar święceń diakonatu pragnę wszystkich prosić o modlitwę, abym służbę swoją, do której zostałem namaszczony, spełniał gorliwie, z zapałem i na większą chwałę Bożą.